محترم رسول رحیم

داکتران و پرسونل صحی در مبارزه علیه مرض کرونا

سزاوار حق شناسانه ترین تعظیم ها اند

داکتران، نه بمب ها !

در کار زار بزرگ علیه مرض کرونا در تمام جهان و به خصوص افغانستان، سه گروه مهم نخبگان سیاسی، داکتران و پرسونل طبی نقش اساسی دارند. در حالی که نخبگان برای برنامه ریزی قرنطین، فراهم سازی منابع مالی برای نیازمندی های جمعیت عظیمی که به کار نمی روند و تامین نظم و اداره عامه، از میزان مسئولیت پذیری سیاسی شان در برابر مردم کشور ومهارت های فن سالارانه شان سرمایه گذاری می کنند، داکتران و پرسونل صحی در صف مقدم مبارزه با ویروس از جان شان مایه می گذرند. بدون تردید نقش داکتران و پرسونل صحی کاملاً استثنائی بوده و سزاوار بزرگترین تعظیم و تبجیل است. چنان که گزارش ها حاکی از آن اند پنج تن از داکتران و پرسونل طبی ما در ولایت هرات به ویروس کرونا مصاب شده اند. برای همه آن همکاران افتخار انگیز سلامتی کامل آرزو می نمایم..

گاهی مبارزه با کرونا چنان توان فرسا می شود که نه تنها در کشور فقیری مانند افغانستان، بلک حتی در کشورهای پیشرفته اروپائی مانند ایتالیا نیز امکانات داخلی از نگاه پرسونل و تکنالوژی برای مقابله با بلای عظیم کرونا کفایت نمی کند و ضرورت به کمک خارجی می باشد. درچنین مواردی همواره کشور فقیر و اما دارای سطح عالی تحصیلات تخصصی کیوبا به مدد شتافته است و در چنین سنت کمک رسانی سابقه طولانی دارد. آخرین بار هاوانا نخستین کشوری بود که به ندای کمک منابع طبی ایتالیا لبیک گفت و تیم داکتران و پرسونل طبی اش را در اوج اپدیمی کرونا به آن کشور فرستاد. اینکه چه گونه یک کشور حاضر می شود تن به چنین فدارکاری هائی بدهد، در بینش بنیاد گذاران آن نهفته است. متن ذیل که از سخنرانی سال 2003 فیدل کاستروی فقید در بوئینس آئرس استخراج شده و در وبسایت "گرانما" انتشار یافته است که در ذیل ترجمه آن به خدمت خوانندگان گرامی تقدیم می شود:

داکتران، نه بمب ها
سخنرانی فیدل کاسترو
منبع :"گونما"
مترجم: رسول رحیم
آز آن جائی که من آدم خوشبینی هستم، فکر می کنم با وجود کارهای غلطی که صورت گرفته اند، با وجود قدرت های سهمگین سلطه جو که ایجاد شده اند، جهان را می توان حفظ کرد، زیرا من معتقدم که اندیشه ها بر قدرت غالب می شوند.
کشورما، بر مردم دیگری بمب نمی افگند، هزاران هواپیما را برای بمباران شهرها نمی فرستد، کشورما سلاح هسته ئی، کیمیائی و بیولوژیکی ندارد. کشورما، ده ها هزار دانشمند و داکتر دارد که با اندیشه نجات زندگی تحصیل کرده اند. این مطلقاً با مفهوم گماشتن دانشمندان و داکتران برای تولید مواد باکتریائی یا ویروسی برای کشتن انسان های دیگر در تضاد است.
ادعا هائی صورت می گیرد که کیوبا پژوهش هائی را در مورد سلاح بیولوژیکی انجام می دهد و یا حتی آن سلاح را ساخته است. در کشورما، تحقیقات برای معالجه و شفایابی از بیماری های شدید مانند "میننژیت میننگوکوکسیک"( التهاب پوش مغز در اثر میننگوکوک ها- یک نوع باکتری مدور) و "هیپاتیت"ا( التهاب جگریا کبد) و یا برای تولید واکسین ها با فن آوری مهندسی ژنتیک صورت می گیرد، زیرا کشف واکسین یا فورمول های معالجوی از طریق علم ایمنی شناسی روی مولیکول ها (مولیکولر ایمینولوژی) که دیگران را وقایه و معالجه می کند، چیزی است که دارای اهمیت بزرگ می باشد. ما در این راه به جلو می رویم. این مایه افتخار داکتران ما و مراکز تحقیقاتی ما می باشد.
ده ها هزار تن داکتران کیوبائی خدمات بین المللی در دور دست ترین و نا مساعدترین جاها انجام داده اند. باری من گفته بودم که ما نمی توانیم و هرگز نخواهیم خواست تا حملات پیش گیرنده و غافلگیرانه علیه کدام گوشه تاریک در جهان انجام دهیم، بلکه برعکس کشور ما می تواند داکتران مورد نیاز را به تاریک ترین گوشه های جهان بفرستد.
داکتران، نه بمب ها. داکتران، نه سلاح های هوشمند!

کارنامهٔ کوبا در کمک‌های بین‌المللی ( نقل از وبسایت شهرگان)
تعهد کوبا در امر بهداشت و درمان همگانی در داخل کشور و در صحنهٔ بین‌المللی بر کسی پوشیده نیست، و موفقیت‌های این کشور به‌ویژه در میان متخصصان بیماری‌های واگیردار در جهان شهرت دارد. کوبا نخستین کشوری بود که با اجرای برنامه‌های دقیق واکسیناسیون بیماری فلج اطفال را در سال ۱۹۶۲ (۱۴۴۱ش) و سرخک را در سال ۱۹۹۶ (۱۳۷۵ش) عملاً مهار و ریشه‌کن کرد. به‌رغم تفاوت عظیمی که میان درآمد و ثروتِ کشور کوچک کوبا و اَبَرقدرتِ آمریکا وجود دارد، میانگین طول عمر در هر دو تقریباً یکسان است، ولی میزان مرگ‌ومیر کودکان در کوبا کمتر از میزان مشابه در آمریکاست. توجه کوبا به پیشگیری از بیماری به‌جای درمانِ بیماری، یکی دیگر از نقاط قوّت نظام پزشکی این کشور نسبتاً کم‌درآمد است. کوبا هر سال تعداد زیادی دانشجوی پزشکی از دیگر کشورهای جهان، و به‌ویژه از کشورهای فقیرتر آمریکای لاتین و آفریقا می‌پذیرد. این پزشکان پس از پایان تحصیل رایگان خود و دریافت مدرکی که مورد پذیرش بسیاری از مراکز آموزشی و پژوهشی معتبر جهان است، به کشورهای خود بازمی‌گردند تا به مردم خود خدمت کنند. کوبا کشور ثروتمندی نیست، ولی وقتی صحبت از آموزش و پزشکی و تندرستی مردم در میان باشد، تمام امکانات خود را به منظور تأمین این خدمات برای مردم خودش، و مردم جهان، به کار می‌گیرد. کوبا در زمینهٔ فناوری زیستی، داروسازی، پژوهش‌های پزشکی و دارویی، و تولید واکسن و دارو نیز در جامعهٔ پزشکی جهان وجههٔ معتبری دارد.
یکی از نخستین اقدام‌های انسان‌دوستانهٔ دولت کوبا چند ماه پس از پیروزی انقلاب ۱۹۵۹، اعزام هیئتی از پزشکان و کادرهای پزشکی به شیلی بود که زلزله‌ای به قدرت ۷ ریشتر آن را لرزانده و خسارت‌های جانی و مالی فراوانی به بار آورده بود. ۹ سال پیش نیز، زمانی که توفان کاترینا ایالت‌های جنوبی آمریکا و به‌ویژه شهر نیواورلئان را در هم ریخت، کوبا حتّیٰ برای اعزام ۱۱۰۰ دکتر و ارسال ۲۶ تُن مواد غذایی و کالاهای ضروری دیگر به آمریکا اعلام آمادگی کرد که البته دولت آمریکا دست رد به سینهٔ دولت کوبا زد (یادآوری می‌شود که کوبا اکنون ۵۵ سال است که در تحریم و محاصرهٔ اقتصادی آمریکا قرار دارد). دکتر مورالِس اُیِدا می‌گوید که ارسال کمک به آفریقای غربی «یک اقدام اتفاقی نیست» چون کوبا از این اصل پیروی می‌کند که «هرآنچه را که دارد با دیگران تقسیم و مشارکت می‌کند، و نه فقط آنچه را که اضافه می‌آورد.» برونو رودریگز، وزیر امور خارجهٔ کوبا، در سخنرانی‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در روز ۲۷ سپتامبر گفت: «از زمان انقلاب کوبا در سال ۱۹۵۹ تا کنون ۳۲۵٫۰۰۰ کادر پزشکی کوبا در ۱۵۸ کشور جهان- از جمله ۳۹ کشور آفریقایی- خدمات پزشکی و درمانی ارائه داده‌اند… ما همچنین ۳۸٫۰۰۰ پزشک از ۱۲۱ کشور جهان را بدون دریافت شهریه و به رایگان آموزش می‌دهیم که ۳٫۳۹۲ نفر از آنها از ۴۵ کشورهای آفریقایی آمده‌اند.» هم‌اکنون بیشتر از ۴۰۰۰ تن از این فارغ‌التحصیلان پزشکی در ۳۲ کشور آفریقایی مشغول کار هستند.