سقوط انسانیت

 

 

 

 من چه دانم که کی ام                        

مادرم گفت که از جنس زنم.

بهر تعویض به اسعار منم.

من زنم، دختر شینوار منم.

که به هنگام فروش بدنم

 آن یکی موی مرا میبیند

دیگرش هم، صدف روی مرا.

چشم جادوی مرا،

نرمی سینۀ من، پیکر بی روح مرا

و من از فرط حیاء

زیر باران نگاه

غرق اشک و عرق از اوج جفا

از تن خسته خود می پرسم

که :  

من کی ام؟ حیوانم؟

پارۀ  بی هنر بی جانم؟

از چه دانم که منم، انسانم؟

 از چه دانم که منم، انسانم؟

                        

    شیما غفوری

 

۱۲/۱۲/۲۰۱۴                                                                                                                                                

  ماربورگ آلمان