میروی و داغ جنایات ات بر دلها باقی می ماند!

فردا ۳۱ اگست آخرین سرباز اردوی تجاوزکار امریکا باید افغانستان را ترک بگوید .

جنگجویان امریکا حین خروج آخر ین فرد شان اگر از فضا بر زمین افغانستان نظر اندازند چه خواهند دید جز توغهای قبرهای شهیدان جنگ و چه خواهند گفت جز اعتراف به وحشت وجنایت ( اگر وجدان داشته باشند ) .

اجرای عملیه جنگی و سیاسی در کشوریکه بارها برزمین افتیده و برخاسته با همجواری رقبای جهانی ومنطقوی اش جدا از استراتژی طولانی اما به انجام نارسیده انها بوده نمیتواند ، دوام اجرای این استراتژی را شاید به داعش بسپارند اما شکست شکست است و تلافی ان با شیوه های کهنه وناکام سالها قبل کمتر مقدور بوده میتواند .

امریکا که بیست سال پیش بر افغانستان تاخت با شگرد های شیطانی دم از دوستی با افِغانها زد اما دیری نگذشت که افغانها طعم تلخ این دوستی را با بمباردمانها ، کشتار ها ، ترورها و انواع جنایات عساکر امریکایی چشیدند ، انها گروهکهای فروخته شده وادمکهای مزدور را بخدمت گماشتند و بر مسند پول وقدرت جا زدند ، مردم را فریفتند و خودرا ناجی انسانیت قلمداد کردند ، اما جمیع اعمال شان از جنگ تا سیاست با عصیان خاموش مردم بی پناه و بی رهنما که در ژرفای یاس ونا امیدی بسر میبرند مواجه بود تا اینکه این تندیس خون ووحشت اخلاقآ در سطح جهان ناکام وبد نام گردید وکارش تا این سرحد رسید .

میروند اما کثافتهای زیادی از خود بجا گذاشته اند ؛ جامعه را به انقطاب های قومی ومحلی وزبانی مبتلا ساختند ، فساد اخلاقی و اداری را به اوج رسانیدند ، گروههای از قاچاقبران را بر کرسی های پارلمان و مقامات دولتی یاری نمودند ، با اعلانهای تفتین امیز، مردم گرسنه وبیکار را تحقیر واهانت کردند ، دموکراسی وازادی گفتند اما هردو را بد نام ساختند ، عدالت را که در بساط سیاسی امریکا جا ن ندارد از ادبیات دولت داری دست نشاندگان شان در افغانستان بر انداختند ، حس وطنپرستی و تعلق به اندیشه های ملی و ملی گرایی را تکفیر کردند وجامعه را درتب وتاب انتخاب نیک وبد به سر در گمی واداشتند ، گاهی صلح را رجحان دروغین دادند و باری جنگ را بر حق پنداشتند ، مردمی که پشت لقمه نانی محتاج شده اند ، جوانانیکه با اسناد تحصیلی پی کاری دفتر به دفتر سرگردان اند ، جنایاتیکه هیچگاه نتیجه بررسی ان بر ملا نشده سلامت و ملامت معلوم نگردید زمینه خوبی بود تا این ملت در تمیز نیک وبد و انتخاب راه معقول سر در گم سراب وادی های نیرنگ سرمایه وجنگ باشند .

نسلهای افغان یکی بعد دیگر این جنایات را فراموش نمیکنند زیرا یتیمان و بیوه زنان تجاوز امریکا شرح جنایات ان کشور را به باز ماندگان شان نا گفته نمیگذارند ، شاید روزی مردم به احیای شئون و مفاخر شان موفق گردند و داستانهای هولناک جنگ بیست ساله تجاوزکاران را با نمایشنامه ها و فیلمها ، به دروس مکاتب و با نگارش تیزسهای علمی شان ثبت صفحات تاریخ سازند .

تاریخ فراموش کار نیست ویک بیک شرح حال گذشته را بیان میکند .

در واپسین روزهای ترک افغانستان باز هم از کشتار این ملت دریغ نکردند وبا ریختن بمب بر یک منزل در خواجه بغرای خیر خانه ده نفر به شمول اطفال را کشتند و سه دیگر را زخمی ساختند .

این ملت از انها نفرت دارد زیرا در مزرعه کشور شان تخم کین کاشته اند نه صلح ونه اشتی

پدر کشتی وتخم کین کاشتی

پدر کشته را کی بود اشتی

با نمایشنامه های انتقال افغانها به خارج نمیتوانند خون ملیونها کشته و درد ملیونها معلول جنگ را مداوا کنند .

ظالم برفت وقاعده زشت او بماند