محترم رسول رحیم

مبارزه علیه کرونا نیاز به یک پیکار واقعی دارد

دو روز پیش خبر قرنطین سه شهر افغانستان به منظور پیشگیری( وقایه) ازگسترش پاندیمی کوید-19 ، ظاهراً حکایت از جدیت مقامات می نمود. اما جریان زندگی دیروز در کابل طبق معمول بود و تغییر مهمی در آن به چشم نمی خورد. مردم علناً ترس شان را از بیکاری و بی نانی ابراز می داشتند تا از مصاب شدن به کرونا. چند خبر خوب مانند پاشیدن مواد ضد عفونی در یک هوتل ولایت هرات توسط جوانان داوطلب و آمادگی چند تن از صاحبان ملکیت های غیرمنقول برای نگرفتن کرایه دکان های شان می توانست علایم – ولو ضعیف –یک همبستگی عمومی در مبارزه علیه دشمن جانی مشترک یعنی ویروس کرونا باشند ، اما به هیچ صورت نمی توانست نگرانی ها از ناحیه عدم آمادگی مطلق دولت و جامعه را برای تطبیق موفقانه قرنطین در کشور برطرف گرداند.

وقتی که از شیوع بیماری کرونا سخن به میان می آوریم، منظور مرگ معلقی است که به هیچ کس امان نمی دهد. این بیماری فقیر وغنی، مسلمان و غیرمسلمان و افغان و غیر افغان را مبتلا می سازد. سهم گیری مثبت و فداکارانه در برابر این بیماری و یا لاقیدی و تنها به خود اندیشیدن بر زندگی و مرگ خود ما و دیگران تاثیر می گذارد. میزان تلفات در کشورهای غربی پیشرفته که هنوز در مراحل آغاز شیوع مرض می باشند بسیار تکان دهنده است. تا دیشب شمار تلفات در ایتالیا بیش از 10 هزار نفر است و تنها دیشب بیش از 800 مریض مبتلا به این مرض جان سپرده اند. جمهوری فدرالی آلمان از جمله کشورهائی است که سیستم بیمه صحی آن کشور شامل همه باشندگان این کشور بوده و از لحاظ کیفی در سطح جهانی کم نظیر است. صبح امروز رئیس انستیتوت رابرت کوخ که معتبر ترین نهاد در گزارشدهی کرونا در این کشور می باشد، هشدار داد که اگرچه آلمان در آغاز شیوع این بیماری قرار دارد، فشار توانفرسا ما را در مرز امکانات طبی مان رانده است و از احتمال به دور نیست که وضعیت ایتالیا در آلمان نیز تکرار گردد. این درحالی است که در آلمان تقریباً همه دسترسی به یک سرپناه، غذا و امکانات حفظ الصحه شخصی و همگانی دارند. از اینجا می توان احساس نموده که خطر در کشور عزیز و بیچاره ما چه قدر جدی است ، که نصف جمعیت پایتخت اش هرگاه بتوانند در 24 ساعت نان خشکی برای اعضای خانواده داشته باشند، خود را خوش بخت می شمارند.
نگرانی از آن جهت افزایش می یابد که در طی بیست سال گذشته هیچ کار اساسی توسط حکومت به سود تقویت حفظ الصحه عمومی و ارتقای علمی و اصولی طب بالینی صورت نگرفته است. فساد در سکتور صحت افغانستان بسیار ننگین و مشمئز کننده است. همین سه چهار روز پیش در ادعاهای پر سر وصدای مقامات حکومتی که قرنطین اعلام شود و یا نشود، قبل از آنکه پای آمادگی های عملی طاقت فرسای آن توسط نهاد های مسئول مطرح باشد، در واقعیت امر موضوع سود جویی بلند گویان تیم های رقیب مدعی قدرت در سپیدار و ارگ بود.
در افغانستان امروز نباید هیچ اجندای ملی مهم تر از مبارزه علیه کرونا باشد. حتا آتش بس ما نیز باید تابع سائر مسائل نه، بلکه باید تابع مبارزه علیه کرونا گردد. تخطی از این اصل باید خیانت ملی شمرده شود. رسانه ها باید تمرکز اصلی نشرات شان را روی مبارزه علیه کرونا بگذارند، باید حس وقف مال و منال را در جهت رفع این بلا تلقین نموده، از. کسانی که ثروت و جایداد شان را برای مبارزه علیه کرونا و موفقیت قرنطین اختصاص می دهند تبجیل و تشویق به عمل آورند. شرکت های تیلفون ما باید شماره های مجانی را به داوطلبان اهدا نمایند تا یک سیستم شبکه ئی را برای کمک به محتاجان و مریضان از طریق این شماره های تیلفون سازماندهی کنند. داوطلبان حرفه ئی که شامل پرسونل طبی برحال و باز نشسته اعم از داکتران و نرس ها و همچنان دانشجویان طبی می گردد، باید آماده شرکت در این پیکار عظیم گردند و برای این منظور یک آدرس آنلاین داشته باشند. داوطلبان غیر حرفه ئی باید حدود کار شان را که در حقیقت فاصله بین شفاخانه، دواخانه، مراجع عرضه کمک ها و منزل بیماران است، تعریف نموده و شبکه های شان را از طریق تیلفون های همراه سازماندهی کنند.بتلا به مرض کرونا و نجات مبتلایان به بیماری کرونا حیثیت آب حیات را دارند.گذشته از همه ماشین های تهویه (ونتیلیشن) که اهمیت اساسی را در نجات زندگی مریضان دارد، نهایت مهم می باشد. قلت این ماشین ها در افغانستان همیشه محسوس بوده است.اکنون نیازمندی به شمار زیاد این ماشین ها به طور بی سابقه ای مطرح می باشد. حتی ایالات متحد امریکا به کمبود آن چنان مبتلا شده است که دونالد ترامپ با یک فرمان جنگی شرکت جنرال موتورز را برای تولید عاجل آن توظیف نموده است.