نفاق ، خطرناکتر از ویروس کرونا!
اصطلاح " تفرقه بینداز و حکومت کن" یکی از اختراعات خطرناک استعمار است که برای به اسارت کشیدن جوامع عقب مانده آسیا وافریقا و امریکای لاتین پدید آورده و آنرا در میان جوامع مذکور بطور وسیعی بکاربرده است.
در کشور ما با تجاوز اول انگلیس در۱۸۳۹ این ویروس وارد گردید و پس از اشغال پایتخت کابل و شهرهای دیگر آن تا تواتستند ویروس تفرقه های قومی و زبانی و محلی ومذهبی را پخش کردند ولی سرانجام مردم ما به نیات شوم دشمن پی بردند و برای از میان بردن دشمن مشترک خود درنومبر۱۸۴۱ دست به یک قیام عمومی زدند و انگلیس را مجبور به خروج فوری از افغانستان کردند .انگلیس ها از کشور خارج شدند ولی ویروس نفاق را درکشور ما بجا گذاشتند. از آن زمان ببعد هر وقتی که یکی از کشورهای استعماری خواسته بر افغانستان تجاوز نماید از اسلحه نفاق قومی وزبانی کار گرفته است و مردم ما را بجان هم انداخته وانسانهای بسیاری را بخاک وخون کشانده است.
به نظر من ویروس نفاق در کشورهای عقب مانده ای چون افغانستان بسیار خطرناک تر از ویروس کرونا است.افغانستان درچهل سال اخیر از نفاق قومی و نژادی و زبانی بشدت صدمه دیده و هنوز هم می بیند.
پس از تجاوز قشون سرخ برافغانستان درآغاز دهه ۸۰ فرن بیستم وزارت سرحدات به وزارت اقوام وملیتها تغییر نام یافت و ۹نفز معین مرکب از ۹ قوم مختلف با بودیجه فوق العاده ، ظهورکرد تاویروس نفاق قومی را بطور وسیعی در سراسر کشور پخش کند.
هریک از معین های وزارت اقوام وملیتها؛ زیر نام دفاع خودی از افراد قوم خود کندکها وغندها و لواها وحتی فرقه های قومی مسلح ساختند که نمونه آن فرقه ۵۳ شبرغان تحت قوماندانی جنرال دوستم بود. دولت البته باهدایت مشاورین شوروی از این قوتهای قومی در سرکوب مخالفین خود در ولایات دیگر استفاده میکرد و خواهی نخواهی این سیاست دشمنی قومی را دامن زده میرفت.
درنهادهای فرهنگی وتحصیلی واز جمله در پوهنتون کابل برخی استادان بصورت علنی وآشکار به تخریب تاریخ و شخصیت های تاریخی پشتون مثل: احمدشاه بابا و وزیراکبر وسردار ایوب خان وغیره می پرداختند وکتبی در تذلیل پشتونها چاپ وپخش میشد ولی دولت مانع این تفرقه اندازی ها نمی گردید.
سرانجام این ویروس نفاق قومی خود رژیم حزب دموکراتیک را هم از پا در آورد.
در دوره حاکمیت مجاهدین این ویروس منتج به جنگهای خطرناک تنظیمی وفومی گردید که ازکوبیدن میخهای ۶ انچه برفرق افراد قوم دیگر ومثله زدن و شکم دریدن انسانها وآویزان کردن شان از چنگک قصابی دریغ نکردند.این دوران که با ویرانی بی نظیر
تاریخ همراه بود طالبان آنرا بنام دوران «شر و فساد» می نامیدند. گویا طالبان برای جمع کردن گلم "شر و فساد" از کشور ظهورکرده بودند.
هرچند مرکب طالب دربخش های فرهنگی می لنگید مگر در عرصه امنیت ومصونیت مالی موفق بودند و روایت میکنند درمناطقی که طالبان تسلط یافته بودند امنیت طوری برقرار گشته بود که اگر ملیونها پول در روی سرک یا در دکان افتاده می بود کس جرات برداشتنش را نداشت. ( کامنت استادانوریار دیده شود)
با حمله امریکا برافغانستان پس از حادثه ۱۱ ستمبر۲۰۰۱ به بهانه مبارزه با تروریزم متاسفانه تفرقه های قومی و زبانی ومذهبی بیشتر از پیش رونق گرفت. زیرا مقامات دولتی که منبع بزرگ فساد و رشوت خوری واختلاس شمرده میشود، بر حسب خدمتگزاری به امریکائیان توزیع گردید.و با سرازیر شدن سیل کمک های بین المللی به افغانستان، اختلاس و رشوه گیری وغصب دارائی های عامه و زمین های شخصی و دولتی واختطاف وآدم ربائی و زورگوئی و باج گیری و اوباشی و قانون گریزی و قومگرامی درجامعه ما چنان اوج گرفت که برای تمامیت ارضی کشورخطرناک تر از ویروس کرونا تصور وارزیابی شده میتواند.
وظیفه ملی ووجدانی اهل دانش وقلم و روشنفکران متعهد به تمامیت ارضی واستقلال کشور است تا تمام خرد و دانش و تجارب سیاسی خود را در راه تقبیح نفاق وشقاق قومی و زبانی ومذهبی بکار گیرند و نگذارند مردم شریف کشور که تا کنون از راه وصلتها وپیوندهای خویشی و همسایگی نیک واشتراک در غم و شادیهاباهمدیگر دوست وبرادر بوده اند فریب تبلیغات دروغین چند دعواجلاب اجیرقومی اما نوکر بیگانه را بخورندتا باشد که بازهم مثل دوران قبل از چهل سال اخیر با هم دوست و مهربان گردند .
پایان۱۸/ ۱۲/ ۲۰۲۰