اخرین رقم‌مصارف امریکا در بیست سال دو تریلیون و دوصد و شصت ملیارد دالر اعلان گردید .
صرف این مبالغ کلان برای چه ؟
در سال ۱۹۴۷ براساس پیشنهاد ترومن رئیس جمهور امریکا به کنگره ان کشور چهار صد ملیون دالر به یونان و ۱۵۰ ملیون دالر به ترکیه داده شد ، طبق طرح جورج مارشال وزیر خارجه ان وقت امریکا به کشور های انگلستان ، فرانسه و ایتالیا ۱۲ ملیارد دالر از اعتبارات امریکا پرداخت شد تا این کشور ها به باز سازی پس از جنگ بپردازند و از خطر نفوذ کمونیسم در امان باقی بمانند .
مقایسه مصارف دالری در افغانستان زیر نام امحای تروریسم و بازسازی با پرداخت ۱۲ ملیارد و ۵۵۰ ملیون دالر به کشورهای اروپای غربی و ترکیه ( صرفنظر از گذشت زمان ) تفاوت سرسام اوری را نشان میدهد . با ان مبالغ کشورهای جنگ زده اروپا طوری باز سازی شدند که انگلستان و فرانسه از جمله ابر قدرت ها اند و ایتالیا و یونان و ترکیه در جمله ممالک فقیر جهان بحساب نمی ایند .
امریکا تحت استراتژی سه گانه نظامی ، اقتصادی و سیاسی برای جهان افغانستان را مورد تهاجم قرار داد و ۲۰ سال در لجن جنگ گیر ماند . یکسال پس از عودت قوای نظامی اش از افغانستان حالا ملل متحد اعلان میکند که ۲۵ ملیون انسان افغانستان در فقر بسر میبرد ، نرخ بیکاری روز تاروز افزایش می یابد ، ترک کشور جزء ارمانهای خانواده ها شده است ، معارف در بدترین وضعیت قرار دارد ، گدایی گری وسیله تامین معیشت خانواده های فقیر است ، در اخرین اجلاس عمومی ملل متحد بتاریخ ۲۱ سپتمبر سال ۲۰۲۲ از سقوط اقتصادی افغانستان اظهار تشویش عمومی صورت گرفت . پس حاصل ۲۰ اشغال و باز سازی نامنهاد با صرف دوتریلیون و دوصد وشصت ملیارد دالر همین میباشد ؟
امریکا افغانستان را بنابر عوامل مختلف منجمله فساد گسترده افغانی و امریکایی نتوانست تحت اداره مستقیم نگهدارد ، گرچه خواست قشر و طبقه سازی کرده یک گروه را صاحب امتیازات بلند و گنج های قارونی سازد تا مانند کشورهای اروپای غربی سالهای بعد از جنگ دوم جهانی ، همکار سیاسی ، اقتصادی و نظامی اش شده با حضور همیشگی در قدرت سکاندار چرخ سیاسی کشور باشد و دولت بحیث ابزار میراثی خانوادگی این گروه بر سر اقتدار ساخته شده عمل نماید و حافظ منافع امریکا باقی بماند اما بنابر وجود فساد افسار گسیخته ، و گروههای چپاولگر که شایستگی سیاست کردن را نداشتند ، فاقد پایه و بنیاد مردمی و بی بهره از توانمندی دولتداری بودند به این استراتژی فایق نشد ، ان مبالغ هنگفت نه صرف باز سازی بلکه در جیب مفسدین و دزدان واریز شد ، به خرید جایداد های قیمتی در اروپا و امریکا و دوبی صرف گردیده قسمت اعظم ان توسط نظامی ها و پیمان کاران امریکایی دو باره به ان کشور برگشتانده شد .
با چنین سیاست ناکام‌مردم افغانستان به همان مصائب تاریخی فقر ، گرسنگی ، بی خانگی ، بیکاری ، بیسوادی و دستنگری گیر مانده محتاج لقمه نان شباروزی میباشند .
بدترین و متفورترین میراث دوران بیست سال اشغال امریکا پیدایش گروه های نفاق افگن است که برای اغراض شخصی و تنظیمی شان اصل تفرقه و سلطه طلبی و اظافت خواهی را معیار سیاست قرار داده اند و با اتکا به تخریب و ویرانگری و جنگ میخواهند حضور مجدد شان را در عرصه سیاست تثبیت نمایند انها بدون این اعتیاد نمیتوانند راه دیگری داشته باشند .