توسن سخن را بی افسار نتازید ٬ مبادا از مرز مهمان نوازی بگذرد .

سخن ابزار دپلوماسی است ٬ استعمال ناصواب انرا نمیتوان با سجده سهو جبران کرد. دوست ودشمن ما را منافع ملی ما تعین مینماید نه احساسات « مهمان » نوازی .

شاید مادوستان و دشمنان مشترک داشته باشیم که همه دوستان و دشمنان را شامل نمی گردند . هند دشمن پاکستان است ٬ دشمن ما نیست . طالب و گروه حقانی دوستان پاکستان اند دوستان ما نیستند٬ ضرورت به سند کشی و لست نویسی نیست ٬ این مثنوی صدمن کاغذ میخواهد.

بزرگترین افتخار این « دوست »فروپاشی اردوی نیرومند جمهوری افغانستان است . شما هم میدانید که نه حدس میزنم و نه تهمت می بندم ٬ این « دوست » در پارلمان خودش به این دشمنی بالید٬ و دفاع از حکومت و سیاست خارجی اش را به این ستون استوار ساخت واز سلب اعتماد وارهید . آیا حاظر است ازین جفای بزرگ بر مردم ما اظهار ندامت کند؟!

میدانم طرح این سوال کودکانه و خنده اور است ولی طرح ان ناگزیر بود .

بر مبنای رویداد های تاریخی ٬ روابط دوستانه بین پاکستان و افغانستان ممکن نیست ٬ زیرا نه زخم های کهن التیام یافته و نه شمشیراز دست این زنگی مست فرو افتاده . آنچه ممکن است در زیر فشار روزگار همکاری متقابل است که همرکابی گامهای متین وسخن سنجیده میخواهد . بزرگان را نصیحت کار ما نیست ٬فریاد نمودن حقیقت مسولیت تاریخی ماست .