هلند، می ۲۰۲۱
حوادث خونبار پل علم لوگر و مکتب سید الشهدأ دشت برچی کابل که جان بیش از صد وده ده تن از کودکان، نوجوانان، و مردم ملکی بیگناه کشور ما را گرفت و حدود دو صد تن طفل، جوان و نو جوان دیگر را معیوب وزخمی ساخت ماتم واقعی است که طالبان وحشی درنده در همکاری با پاکستان، ایران و امریکا برسر مردم ما بلا کشیدهٔ ما تحمیل کردند. اما ایا این ماتم را صرف با ماتم گرفتن و تسلیت گفتن و نفرین فرستادن میتوان جبران کرد؟ و آیا همچو ماتم ها بر سر ماتم های ما خاتمه می یابد؟
در روند چهل سال و اندی تاریخ خونبار سرزمین ما همچو حوادث دریای خون و کشتار بیرحمانهٔ مردم و ماتم ها به کرات تکرار شده و مردم ما را چون رمهٔ گوسفندان به کشتار گاه برده اند و منزل، جاده، مکتب، پوهنتون، دفتر، فابریکه، قریه، بازار، شهر و بلأخره کشور را به قربانگاه و کشتار گاه عمومی مردم افغانستان تبدیل کرده اند و در عوض مردم با بیان چند کلمهٔ معمول و یا اعلام ماتم عمومی جریان این کشتارعمومی مردم بیگناه را خاتمه اعلام کرده اند و تا چند روزی همه این قربانی ها به باد فراموشی سپرده شده است. و کشور های (حامی دیموکراسی و آزادی های انسانی) و سازمان ملل متحد با جملات گنگ این اعمال را تقبیح میکنند و معلوم نیست که کی را تقبیح میکنند و کی را حمایت؟ و بر عکس درحمایت گرداننده گان و حامیان این گروه های تروریستی پیوسته قرار داشته و نامی هم از آنها نمی برند. در جریان این روزهای ماتم زلمی خلیل زاد با نهایت بیشرمی و وقاحت با نشر تویتی اعلام میدارد:«اگر طالبان صلح را بر اساس اجماع و سازش آینده انتخاب نکنند، ما در کنار افغانانی خواهیم ماند که برای حفظ جمهوری تلاش میکنند» این جمله خلیل زاد به صراحت میرساند که امریکا در همکاری با پاکستان در کنار طالبان قرار داشته است و قرار دارد وسعی دارند تا امارت طالبانی پاکستانی را در کشور ما حاکم سازند.
اگر نگاهی اجمال بر تاریخ رویداد های جنایات ضد بشری و کشتار بیرحمانهٔ مردم کشور ما بیاندازیم بخوبی میبینیم که پاکستان، ایران، امریکا و دیگران مجاهدین را زیر نام تجاوز قشون بیگانه تسلیح و تجهیز کردند و همهٔ هستی کشور ما را به باد فنا دادند ولی ما نه تنها ندانستیم بلکه با ارائهٔ دلایل مؤجه و نا مؤجه آب به آسیاب خصم ریختیم، وقتی قشون بیگانه از کشور رفت زیر نام حکومت دست نشانده همچنان این سلسلهٔ کشتار مردم و تخریب زیر بنا ها جریان داشت باز هم ما ندانستیم و به نحوی خصم را همکار گشتیم، وقتی حکومت دست نشانده سقوط کرد زیر نام تقسیم غنایم تنها در شهر کابل هفتاد هزار مردم بیگناه کابل را شهید ودر سطح کشور صد ها هزار را شهید ، زخمی و بی خانمان ساختند و تمام شهر کابل و شهر ها و قریه ها را ویران کردند بازهم ما ندانستیم کوله بار خود را جمع کرده کشور را به گرگان درنده و کفتاران وحشی رها کردیم، مجدداً قشون بیگانه آمد وباز ساز شمال و جنوب نواخته شد بنام ملیت، قوم، زبان و مذهب ما را به جان هم انداختند و مجدداً طبل تجاوز قشون بیگانه درنواختن شد وکشور را به خاک وخون کشیدندو ما ندانستیم حالا قشون بیگانه رخت عودت بسته و لی در کشور ما ده مرتبه بالاتر ازکربلاحمام خون جاری است ولی هنوز هم ما نمیدانیم. چرا با این همه وضاحت هنوز هم ما نمیدانیم و در آتش نفاق میسوزیم؟ چرا هنوز بایکدیگر بنام پشتون – تاجک، سنی – شیعه، فارسی – دری و پشتو در ستیز هستیم و شیرازهٔ اعتماد عمومی را واژگون ساخته ایم؟
وطنداران بسیار عزیز!
اگر ما بخود نیایم، اگر ما با این همه وضاحت نیرنگ دشمنان مردم و کشور خویش را تشخیص ندهیم و هنوز هم بر سر یکدیگر بکوبیم این سلسله کشتار مردم همچنان ادامه میداشته باشد، همانطوریکه برای دشمن مهم نبود که داکتر نجیب الله بر اریکهٔ قدرت باشد یا بر هان الدین ربانی یا ملا محمد عمر یا داکتر اشرف غنی و یا هر کسی دیگرکشتار مردم و تخریب همه زیر بنا های کشور همچنان ادامه خواهد داشت.
این سلسله تنها روزی خاتمه میابد که مردم ما تمام اختلافات قومی، سمتی، زبانی، مذهبی، سیاسی و سلیقوی خویش را کنار گذاشته بدون درنظر داشت وابستگی قومی، مذهبی، زبانی، و سمتی عمال بیگانه را افشا کرده و آنها را مستند به پنجه قانون بسپارند، جنایتکاران طالب وحشی و همکاران شان، دزدان، غارتگران، مفسدین، سلاح داران زورگوی، غاصبین و مافیا ها برای همهٔ کشوریک تعریف داشته باشند، آنها نباید برای گروهی قهرمان و برای گروه دیگر غارتگر باشند. همه مردم متحدانه باور داشته باشند که قوای مسلح قهرمان کشور حافظ مال، جان و ناموس شان هستند و با همان باور محکم در کنار قوای مسلح خویش دین مادر وطن را انجام دهند. مورال قوای مسلح کشور ما در حمایت مردم بالا میرود و این امر متضمن منافع ملی کشور میگردد. عدهٔ از مردم برای تضعیف روحیهٔ عمومی وضعیت را چنان مغشوش و مغلق نشان میدهند و پنداری را که گویا راه گم است تبلیغ میکنند. راه گم نیست، آنچه گم است، اتحاد مردم است. مردم باید درک کنند که تنها راه حل معضل کشور ما آگاهی واتحاد مردم است تا آگاهانه ومتحدانه درکنارنظام، دولت و قوای مسلح خویش ایستاده شوند.